Na tweeënhalf jaar biedt Camiel Eurlings publiekelijk excuses aan voor het “handgemeen” met zijn ex. Over dit “handgemeen” doet hij geen mededelingen, maar uit eerdere berichten is bekend dat hij haar onder meer een gebroken elleboog en gezichtsletsel heeft bezorgd. Geeft Eurlings nu eigenlijk een fout toe of niet?
In de nacht van 20 op 21 juli 2015 krijgt Eurlings ruzie met zijn toenmalige vriendin Tessa Rolink. Zij loopt zodanig letsel op dat zij aangifte doet. Eurlings ontkent aanvankelijk en doet zelfs aangifte van smaad. Later treft hij met het Openbaar Ministerie een schikking. Hij wordt niet veroordeeld voor ernstige mishandeling en heeft formeel geen strafblad, maar hij blijkt wel met de officier van Justitie te hebben afgesproken “enige dagen maatschappelijk werk te verrichten”. Ondanks de schikking blijft er kritiek. De kern ervan: dit soort gedrag is onacceptabel voor iemand die Nederland vertegenwoordigt bij het Internationaal Olympisch Comité (IOC): het doet het imago van de sport kwaad. Hoewel een integriteitsonderzoek van het Nederlandse Olympisch Comité (het NOC*NSF) stelt dat hij aan kan blijven, blijft de kritiek aanhouden. Uiteindelijk besluit Eurlings in een interview met de NRC op de laatste dag van 2017 toch publiekelijk spijt te betuigen voor zijn gedrag.
De interviewer schrijft:
“De bekentenis lijkt oprecht te zijn en diep van binnen te komen. Op de bank in zijn ouderlijk huis in Valkenburg trillen Eurlings’ lippen bij vlagen en vecht hij soms tegen zijn tranen”
Dat is heel roerend, maar wat bekent Eurlings nu precies? Het is jammer dat de interviewer niet wat meer doorvraagt. Ik blijf ook na lezing van het interview me afvragen of Eurlings zelf wel het idee heeft dat hij iets verkeerd heeft gedaan, behalve te lang wachten met zijn excuses.
Het is duidelijk dat hij spijt heeft van zijn gedrag – al was het alleen al vanwege alle negatieve publiciteit. Maar spijt betuigen is niet hetzelfde als bekennen dat je iets verkeerd hebt gedaan. Hij erkent wel dat zijn excuses “rijkelijk laat” komen en ook dat bij het vervullen van een publieke functie publieke verantwoording hoort, maar over de mishandeling zelf zegt hij niks en zelfs niet over zijn gedrag daarna. Ik zou toch op zijn minst verwachten dat hij iets zegt in de trant van: “de ruzie liep uit de hand, maar ik had haar natuurlijk nooit mogen slaan” of “die aanklacht van smaad was achteraf een slecht idee”. Zelfs zijn woordkeuze “een handgemeen” en “dat er een handtastelijkheid ontstond” suggereert dat hij op zijn minst een ander idee heeft over de ernst van de mishandeling en in ieder geval niet vindt dat hij de enige schuldige is. Ook over zijn eigen aandeel in de mislukking van zijn loopbaan bij de KLM wil hij niets zeggen (“een andere keer wil hij daar wel over praten”).
Het is interessant dat de druk van de publieke opinie zo sterk is dat Eurlings zich gedwongen voelt om excuses te maken, maar het lijkt erop dat Eurlings met zijn bekentenis een essentieel onderdeel over het hoofd ziet. Zoals hij als goed katholiek eigenlijk zou moeten weten: de voorwaarde voor vergeving na een bekentenis, is berouw. Heeft Eurlings echt berouw of is hij bezig zijn publieke loopbaan te redden?
Zijn verhaal is zo mager en afgemeten dat je je af kan vragen af of deze man eigenlijk wel in staat is om toe te geven dat hij iets verkeerd heeft gedaan. Maar wie weet, zal anders blijken als hij ons meer gaat vertellen over zijn avonturen bij de KLM.
Ja die Camiel die durft. Hij zegt uiteindelijk alleen maar: “Ik hecht zeer aan mijn verantwoordelijkheid als IOC-lid.” En dan moet ik giegelen. Want dat is toch meteen de reden om iig op te stappen? Dat gedoe wil je niet binnen de organisatie. En denk je nou echt dat zijn vriendin aangifte deed om hem een beetje te stangen? Als iets bekend is over vrouwen die mishandeld zijn is t wel hoe lang ze wachten, tegen beter weten in. Dus Camiel hoe vaak ging t daarvoor al mis?